آیا امکان دارد که درمان ارتودنسی با شکست مواجه شود؟

آیا امکان دارد که درمان ارتودنسی با شکست مواجه شود؟

درمان ارتودنسی چگونه موفق می‌شود؟

ارتودنسی شاخه ای از علم دندانپزشکی است که به اصلاح عیوب دندان ها و به دنبال آن فک و صورت می پردازد. این دانش بسیار نو و جدید است و همه روزه راهکارهای پیشرفته و جدیدی از تکنیک های درمانی آن توسط متخصصان ارتودنسی که همان ارتودنتیست ها هستند، خلق می شود.

درمان به وسیله تکنیک های ارتودنسی کمی زمان‌بر است و تا حدودی نیز هزینه های سنگینی بر دوش بیمار می گذارد؛ از این رو، بهتر است که پیش از اقدام برای انجام آن با ارتودنتیست مشورت کرد. متخصصان ارتودنسی با پیشنهاد برای منطقی و معقول ترین تکنیک های درمان برای افراد متقاضی، به آن ها کمک می کنند تا در زمان و هزینه تا حدود زیادی صرفه جویی کنند.

به صورت کلی، درمان های ارتودنسی در سنین رشد و بعد از کامل شدن دندان های دائمی بیشترین اثر مثبت را در بیماران دارد، اما محدودیتی برای این درمان توسط ارتودنتیست ها وجود ندارد. این بدان معنا نیست که درمان های ارتودنسی در افراد بزرگسال و بالغ نتایج مثبتی ندارد. در این موارد ممکن است درمان کمی طولانی تر و سخت تر باشد که اگر این فرآیند با صبر و حوصله بیمار همراه شود، می تواند اثرات خوب و ماندگاری حتی در سنین بالا داشته باشد.

مورد دیگر انتخاب شیوه صحیح برای انجام درمان ارتودنسی در موارد مختلف است که اگر درباره آن دقت لازم به عمل نیاید، بیمار در حین درمان و پس از آن دچار مشکلات زیادی خواهد شد و ممکن است تا مرز از دست دادن دندان ها نیز پیش برود.

آیا امکان دارد که درمان ارتودنسی با شکست مواجه شود؟  آیا امکان دارد که درمان ارتودنسی با شکست مواجه شود؟

آیا همکاری بیمار و پزشک در حین درمان ارتودنسی لازم است؟

بی شک همکاری بیمار با ارتودنتیست از کلیدی ترین فاکتورهای موفقیت در این درمان طولانی است. برای موفقیت در درمان ارتودنسی در صورتی که توصیه های ارتودنتیست رعایت شود، می توان تا بیش از 90 درصد به اصلاح ردیف دندانی و عیوب فکین امیدوار بود. همچنین، رعایت اصول بهداشتی که از طرف ارتودنتیست برای بیمار تجویز می شود، می تواند سلامت دندان ها و لثه بیمار را بعد و قبل از انجام درمان ارتودنسی تضمین کند.

چگونه درمان ارتودنسی با عدم موفقیت روبه‌رو می شود؟

فاکتورهای مختلفی در روبه‌رو کردن درمان ارتودنسی با شکست وجود دارند. برای این که بتوان عدم موفقیت درمان ارتودنسی در یک مورد خاص را مشخص کرد، باید به اهداف درمان پیش از شروع آن در بیمار مراجعه کرد. اگر بسیاری از خواسته های بیمار و ارتودنتیست در فرآیند درمان و پس از اتمام آن برآورده نشوند، می توان یک درمان ارتودنسی را ناموفق دانست. با توجه به پیشرفت های زیادی که در تکنیک های درمان ارتودنسی حاصل شده است، سهم عدم موفقیت بسیار پایین آمده است. همچنین، اگر ارتودنتیست مهارت کافی داشته باشد و در انتخاب تکنیک مناسب ارتودنسی برای بیمار مسیر را درست برود، درصد عدم موفقیت کاهش چشمگیری می یابد. بسیاری از ارتودنتیست ها بر این باورند که شیوه های درمانی ثابت نتایج بهتری را حاصل می کنند و برخلاف آن چه در تصور عموم وجود دارد، درمان های متحرک ارتودنسی در بیشتر مواقع موجب شکست در اصلاح عیوبی دندانی و فکی بیمار می شود.

مورد دیگری که ممکن است موجب بازگشت ناهنجاری در بیمار شود، عدم استفاده از تثبیت کننده ها یا ریتینرها است. ریتینرها با ثابت نگهداشتن دندان ها در جایگاه صحیح این امکان را به بیمار می دهند که از داشتن دندان های ردیف و منظم خود لذت ببرد. در بسیاری موارد سهل انگاری در عدم استفاده از ریتینر موجب شکست و بازگشت درمان ارتودنسی در بیماران می شود.

در صورتی که درمان ارتودنسی موفق نبود، چه باید کرد؟

درست است که سهم ارتودنتیست در موفقیت درمان ارتودنسی بسیار بیشتر است، اما عدم همکاری بیمار در زمینه تغییر سبک زندگی، تغذیه و موارد بهداشتی می تواند تا حدود زیادی این موفقیت را دستخوش تغییراتی کند و معادلات را بر هم زند. در برخی موارد که درمان ارتودنسی با شکست مواجه می شود، با صلاح دید ارتودنتیست و موافقت بیمار باید برخی از قسمت های فرآیند درمان را دوباره تکرار کرد. این تکرار فرآیند و یا استفاده از روش های دیگر ارتودنسی باید همراه با همکاری بیشتر بیمار و ارتودنتیست باشد. همچنین، ممکن است استفاده از ریتینرها تا حدود زیادی بتواند در اصلاح درمان کمک کننده باشد.

دیدگاه‌ خود را بنویسید