فرآیند درمان ارتودنسی به چه شکل است؟

ارتودنسی نوعی درمان دندانی است که اگر خوب پیش رود و توسط یک متخصص ارتودنتیست کاربلد انجام شود، در نهایت موجب اصلاح ظاهر و عملکرد دندان ها و فکین می شود. ارتودنسی به طور کلی چند نوع دارد که ارتودنتیست ها با توجه به شرایط بیمار یک یا چند نوع آن را برایش تجویز می کنند.

ارتودنسی دائم، متحرک و نامرئی (اینویزیلاین) از این دست هستند. انواع دائم باید در طول مدت درمان در دهان بیمار باقی بمانند، اما ارتودنسی متحرک و اینویزیلاین را در هنگام صحبت کردن، خوابیدن و یا غذا خوردن می توان از دهان خارج کرد. برای این که ارتودنتیست بتواند از فرآیند درمان نتیجه خوبی بگیرد، معمولاً از این روش ها به صورت ترکیبی استفاده می کند.

در ارتودنسی دائمی که متشکل از مجموعه ای از سیم ها و براکت ها روی دندان ها است، فشار دائمی در جهت خلاف رویش دندان های نامرتب، موجب بازگرداندن آن ها به جای درست خود می شود.

ارتودنسی متحرک هم عملکردی مشابه با ارتودنسی دائم دارد با این تفاوت که در ساخت آن از براکت استفاده نمی شود و تنها به مجموعه ای از سیم های فلزی و ظریف اکتفا شده است. نیروی وارد شده از سوی ارتودنسی متحرک به دندان ها بسیار کمتر از انواع ثابت است، اما چالش بهداشت دهان و دندان در آن از ارتودنسی ثابت به شدت کمتر است.

آیا درمان ارتودنسی بازگشت پذیر است؟

با وجود همه تلاش های صورت گرفته از سوی ارتودنتیست، در صورت رعایت نکردن اصول و قواعد درمان توسط بیماران، احتمال بازگشت این درمان به شدت وجود دارد. اگر بیمار توصیه های ارتودنتیست را جدی نگیرد و آن ها را به کار نبندد، پس از مدتی شاهد به هم ریختن ترتیب دندان های خود خواهد بود. این به‌هم ریختگی گاهی خیلی شدید است و دندان ها را بیشتر از زمان قبل از شروع درمان دچار نامرتبی می کند.

حفظ اثرات درمان پس از اتمام فرآیند درمانی ارتودنسی از مهم ترین قسمت های این درمان به حساب می آید که اگر توسط پزشک و یا بیمار نسبت به آن بی توجهی شود، درمان و نتایج آن دچار اختلال خواهد شد.

  

چگونه می توان ارتودنسی را به یک درمان دائمی تبدیل کرد؟

یکی از ابزارهایی که به منظور تکمیل درمان ارتودنسی از آن استفاده می شود، ریتینر نام دارد. ریتینرها نیز مانند ابزارهای ارتودنسی در دو نوع متحرک و ثابت وجود دارند. ریتینرهای ثابت پشت دندان ها قرار می گیرند. برای این که درمان ارتودنسی بازگشت نداشته باشد، ریتینرها باید مورد استفاده قرار بگیرند. بسیاری از ارتودنتیست ها توصیه می کنند که ریتینرها تا آخر عمر استفاده شوند، زیرا وجود آن ها از لحاظ ظاهری و سلامت برای فرد مشکلی ایجاد نمی کنند. این دسته از ارتودنتیست ها بر این باورند که حتی یک روز عدم استفاده از ریتینر می تواند موجب بازگشت درمان ارتودنسی شود. مشکل مهم که در رابطه با ریتینرهای دائمی وجود دارد، احتمال گرفتن جرم و التهاب لثه ها به وسیله آن ها است. در زمانی که ریتینرهای ثابت در دندان ها کار گذاشته شده اند، باید به شدت مراقبت سلامت دهان و دندان بود و از مسواک ها و نخ دندان ارتودنسی استفاده کرد.

نوع دیگر از ریتینرها متحرک هستند که در دو نوع هالی و شفاف برای کیس های مختلف درمانی به کار برده می شوند. این ریتینرها هر کدام دارای مزایا و معایبی هستند که پزشک با تشخیص شرایط بیمار، بهترین نوع آن را برایش تجویز خواهد کرد. با استفاده از ریتینرهای متحرک به دلیل امکان خارج شدن از دهان، دندان ها کمتر دچار پوسیدگی می شوند. البته ارتودنتیست ها توصیه می کنند که به هیچ عنوان ریتینرها از دهان خارج نشوند، اما بیمار ممکن است به دلیل برخی مسائل ناچار به خارج کردن آن از دهان شود.

تثبیت جایگاه دندان ها در فک و لثه ها از وظایف ریتینرها است و اغلب ارتودنتیست ها استفاده از آن ها برای تکمیل فرآیند درمان را برای بیماران ضروری و حیاتی می دانند.